Παρασκευή αργά το απόγευμα, Απρίλης, έχει ακόμη φώς, μιά διαδήλωση ακούγεται απο τη μεριά της Τσιμισκή, οι φωνές σιγά σιγά χάνονται, απομακρύνονται προς την πλατεία Αριστοτέλους, ξανά ησυχία... Μιά ανήσυχη ησυχία επικρατεί, σαν τις μέρες που περνάμε, αινιγματικές, εχθρικές, φορτωμένες, τοξικές...Και σα να μήν έφθαναν όλ᾽αυτά. έχει και πανσέληνο...!
Παρ´ολ´αυτά, είναι Παρασκευή, κι αυτό είναι πάντα καλό, οι απο κάτω μας ακούν το Moonriver, ακριβώς, όπως είχε ακουστεί στο ῾Πρωινό στο Τίφφανυς῾, εκείνη την εμβληματική ταινία, που άφησε εκτός απ´αυτό το τραγούδι και την εικόνα της Οντρεϊ Χέμπορν, κομψή κι αγέρωχη μέσα στο μικρό της μαύρο φόρεμα, τα διαμαντικά της και τη μακριά και λεπτή μαύρη πίπα να χαζεύει πίσω απο τα άψογα μαύρα γυαλιά της τη βιτρίνα του Τίφφανυ στη Νέα Υόρκη, γλυκύτατη και πανέμορφη Χόλι Γκολάιτλι, προϊόν θεϊκής έμπνευσης του Τρούμαν Καπότε...
Κάποτε, η μαμά μου και οι συνομήλικές της την είχαν ως το non plus ultra πρώτυπο ομορφιάς, όλες ήθελαν να της μοιάσουν και για να της μοιάσουν έκαναν τρελλές δίαιτες, σφίγγανε τις μέσες τους με φρικτούς κορσέδες, δέν πίνανε ούτε νερό και τσιμπούσανε τα ζυγωματικά τους μήπως και σηκωθούν λιγάκι να γίνουν σαν της Οντρεϊ...Αλλά, ο, τι δίαιτα και να κάνεις, σάν την Οντρεϊ, δέν γίνεσαι...Ας πούμε, η μαμά μου απο την ταινία ῾Διακοπές στη Ρώμη῾. που έπαιζε η Χέμπορν μαζί με τον θεό , Γκρέγκορι Πέκ, θυμάται πιό χαρακτηριστικά εκείνη τη σκηνή, όπου η καμαριέρα της πριγκίπισας στο έργο, Οντρεϊ, της φέρνει για βραδινό ένα ποτήρι γάλα και λίγα κρἀκερς αλλά εκείνη, επειδή ήταν πολύ στενοχωρημένη, αρνείται να φάει και να πιεί. Τόσο πολύ θαύμασε η μητέρα μου την δύναμη του χαρακτήρα της πριγκιπίσσης, που δέν ξαναήπιε γάλα ποτέ στη ζωή της και ούτε κι εμάς, τις κόρες της μας το πολυσυνήθιζε...! Πίναμε τσάι...!
Αλλη ηρωίδα της μαμάς μου και όλων των υπόλοιπων μαμάδων των συνομηλίκων μου, ήταν η Βίβιαν Λή στο Ὁσα παίρνει ο άνεμος῾. Φανταστείτε, οτι απ´αυτήν την συγκλονιστικη ταινία, που κρατάει πέντε έξη ώρες, η μαμά μου θυμόταν κυρίως τη μαύρη υπηρέτρια της οικογένειας Ο᾽Χάρα, να ταϊζει με το ζόρι στη Σκάρλετ, που ετοιμαζόταν να πάει σ᾽ενα πάρτι, μιά τηγανίτα, μόνο και μόνο για να μήν φάει τίποτε στο πάρτι και οι άλλοι, που θα τη δούν να τρώει την κακοχαρακτηρίσουνε...Ναί, γιατί τότε, υπήρχε η άποψη ότι οι σίκ κυρίες δέν έπρεπε ποτέ να τρώνε δημοσίως...
Φυσικά και μας εφάρμοζε το ίδιο...Και απο τότε μου είναι αδύνατον να φάω απο μπουφέ...Δέν έχω, όμως κανένα πρόβλημα να πιώ...Ευτυχώς δέν προέβλεπε τίποτε σχετικό η ταινία...
Σήμερα η μητέρα μου έχει άλλα πρότυπα...Την προηγούμενη φορά που την επισκέφθηκα, έτρεξε να μου φέρει ένα περιοδικό με τη φωτογραφία ενός ξανθού νεαρού, που δέν τον ήξερα.
῾Είναι ο Μπεχλούλ῾, μου εξηγησε η μαμά. ῾Δέν είναι ίδιος ο Μπράντ Πίτ῾, με ρώτησε εκστασιασμένη...!
Μετά μου εξήγησε, οτι ο τύπος είναι πρωταγωνιστής στο αγαπημένο της τούρκικο σήριαλ...
Και τότε, αυτομάτως νοστάλγησα τις ημέρες της Οντρεϊ και της Βίβιαν...Κι άς πεινούσα...!

Καλημέρα και καλό μήνα!

Ηδη απο την Παρασκευή, καλωσορίσαμε τα εννέα νεογέννητα κουτάβια της Ροζούλας μας, η οποία γεννούσε η καημενούλα απο τη 1 το μεσημέρι μέχρι σχεδόν τις 9 το βράδυ!
Για την ακρίβεια, ο πρώτος (αγόρι είναι...) ξεμύτισε το μεσημεράκι κι επειδή τις κουβαληθήκαμε και οι δύο πάνω απ το κεφάλι της να χαζέψουμε το μωρό, κόμπλαρε προφανώς, και για το επόμενο δίωρο δέν είχαμε άλλη γέννα.
Μόλις βγήκαμε επιτέλους απο το δωμάτιο μαιευτήριο, τσούπ!, γέννησε άλλα δύο μάνι μάνι!
Σε λιγάκι ήρθε στον κόσμο και το τέταρτο και πάλι στόπ!
Περίμενα, περίμενα, μετά έπρεπε να φύγω για το ραδιόφωνο, έφυγα, κι όταν γύρισα μετά απο τρείς ώρες, την βρήκα με έξη κουταβάκια, τα οποία θήλαζαν με μανία την κατάκοπη μάνα τους, που τα έκανε όλα μόνη της, με μιά αξιοθαύμαστη οργάνωση: Γεννούσε μωρά, τα καθάριζε μέχρι να γίνουν κάτασπρα,  τα θήλαζε, τα τακτοποιούσε και μετά γεννούσε το επόμενο...!
Τα τελευταία τρία, τα γέννησε απο τις 8 μέχρι της 9 το βράδυ. Μέχρι εκείνη την ώρα δέν έφαγε και δέν ήπιε τίποτε...Νερό δέχτηκε να πιεί ώρες μετά, όταν της το έφερα κοντά της, εκεί που ήταν τα μωρά...Δέχθηκε να είμαστε κοντά της, όχι μόνο εμείς, οι κολλητοί της συγκάτοικοι, αλλά και φίλοι μας, που ήρθαν να την επισκεφθούν για τα συγχαρίκια!
 Τί καλό κι ευγενικό σκυλί! Είναι η κολλητή μου απο τότε που την υιοθέτησα και ήταν η ίδια ενάμιση μηνός κουτάβι. Εχουμε περάσει μαζί πολλά και διάφορα, εύκολα και πολύ δύσκολα, και η Ρόζυ πάντα οριοθετεί για μένα το σπίτι, κι ο,τι σημαίνει αυτό...
Ο Φαίδων και η Κατερίνα, που ήρθαν να τη δούν, της χάρισαν ένα πολύχρωμο χαϊμαλἰ για καλή τύχη. Το φοράει πολύ περήφανη ενώ ξενυχτάει πάνω απ´τα μωρά της. Και με κοιτάει πού και πού για να της επιβεβαιώσω, οτι είναι κούκλα...! Πουλάκι μου καλό...!
Καλώς τα δεχτήκαμε, και καλό μας κουράγιο, Ροζαλία μου...!