Παρασκευή αργά το απόγευμα, Απρίλης, έχει ακόμη φώς, μιά διαδήλωση ακούγεται απο τη μεριά της Τσιμισκή, οι φωνές σιγά σιγά χάνονται, απομακρύνονται προς την πλατεία Αριστοτέλους, ξανά ησυχία... Μιά ανήσυχη ησυχία επικρατεί, σαν τις μέρες που περνάμε, αινιγματικές, εχθρικές, φορτωμένες, τοξικές...Και σα να μήν έφθαναν όλ᾽αυτά. έχει και πανσέληνο...!
Παρ´ολ´αυτά, είναι Παρασκευή, κι αυτό είναι πάντα καλό, οι απο κάτω μας ακούν το Moonriver, ακριβώς, όπως είχε ακουστεί στο ῾Πρωινό στο Τίφφανυς῾, εκείνη την εμβληματική ταινία, που άφησε εκτός απ´αυτό το τραγούδι και την εικόνα της Οντρεϊ Χέμπορν, κομψή κι αγέρωχη μέσα στο μικρό της μαύρο φόρεμα, τα διαμαντικά της και τη μακριά και λεπτή μαύρη πίπα να χαζεύει πίσω απο τα άψογα μαύρα γυαλιά της τη βιτρίνα του Τίφφανυ στη Νέα Υόρκη, γλυκύτατη και πανέμορφη Χόλι Γκολάιτλι, προϊόν θεϊκής έμπνευσης του Τρούμαν Καπότε...
Κάποτε, η μαμά μου και οι συνομήλικές της την είχαν ως το non plus ultra πρώτυπο ομορφιάς, όλες ήθελαν να της μοιάσουν και για να της μοιάσουν έκαναν τρελλές δίαιτες, σφίγγανε τις μέσες τους με φρικτούς κορσέδες, δέν πίνανε ούτε νερό και τσιμπούσανε τα ζυγωματικά τους μήπως και σηκωθούν λιγάκι να γίνουν σαν της Οντρεϊ...Αλλά, ο, τι δίαιτα και να κάνεις, σάν την Οντρεϊ, δέν γίνεσαι...Ας πούμε, η μαμά μου απο την ταινία ῾Διακοπές στη Ρώμη῾. που έπαιζε η Χέμπορν μαζί με τον θεό , Γκρέγκορι Πέκ, θυμάται πιό χαρακτηριστικά εκείνη τη σκηνή, όπου η καμαριέρα της πριγκίπισας στο έργο, Οντρεϊ, της φέρνει για βραδινό ένα ποτήρι γάλα και λίγα κρἀκερς αλλά εκείνη, επειδή ήταν πολύ στενοχωρημένη, αρνείται να φάει και να πιεί. Τόσο πολύ θαύμασε η μητέρα μου την δύναμη του χαρακτήρα της πριγκιπίσσης, που δέν ξαναήπιε γάλα ποτέ στη ζωή της και ούτε κι εμάς, τις κόρες της μας το πολυσυνήθιζε...! Πίναμε τσάι...!
Αλλη ηρωίδα της μαμάς μου και όλων των υπόλοιπων μαμάδων των συνομηλίκων μου, ήταν η Βίβιαν Λή στο Ὁσα παίρνει ο άνεμος῾. Φανταστείτε, οτι απ´αυτήν την συγκλονιστικη ταινία, που κρατάει πέντε έξη ώρες, η μαμά μου θυμόταν κυρίως τη μαύρη υπηρέτρια της οικογένειας Ο᾽Χάρα, να ταϊζει με το ζόρι στη Σκάρλετ, που ετοιμαζόταν να πάει σ᾽ενα πάρτι, μιά τηγανίτα, μόνο και μόνο για να μήν φάει τίποτε στο πάρτι και οι άλλοι, που θα τη δούν να τρώει την κακοχαρακτηρίσουνε...Ναί, γιατί τότε, υπήρχε η άποψη ότι οι σίκ κυρίες δέν έπρεπε ποτέ να τρώνε δημοσίως...
Φυσικά και μας εφάρμοζε το ίδιο...Και απο τότε μου είναι αδύνατον να φάω απο μπουφέ...Δέν έχω, όμως κανένα πρόβλημα να πιώ...Ευτυχώς δέν προέβλεπε τίποτε σχετικό η ταινία...
Σήμερα η μητέρα μου έχει άλλα πρότυπα...Την προηγούμενη φορά που την επισκέφθηκα, έτρεξε να μου φέρει ένα περιοδικό με τη φωτογραφία ενός ξανθού νεαρού, που δέν τον ήξερα.
῾Είναι ο Μπεχλούλ῾, μου εξηγησε η μαμά. ῾Δέν είναι ίδιος ο Μπράντ Πίτ῾, με ρώτησε εκστασιασμένη...!
Μετά μου εξήγησε, οτι ο τύπος είναι πρωταγωνιστής στο αγαπημένο της τούρκικο σήριαλ...
Και τότε, αυτομάτως νοστάλγησα τις ημέρες της Οντρεϊ και της Βίβιαν...Κι άς πεινούσα...!