Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου

Σήμερα έχει γεννέθλια ο Βασίλης, παλιός φίλος, ο οποίος, γεννημένος σε δίσεκτη χρονιά αυτήν τη μυστήρια ημερομηνία, αποφάσισε πως θα μεγαλώνει ΜΟΝΟ όταν γιορτάζει γεννέθλια, δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια!
Χρόνια πολλά, Βασίλη! Αν κρίνω απο την κουβέντα, που είχαμε, όταν σου τηλεφώνησα για τα χρόνια πολλά, μάλλον τα έχεις καταφέρει και έχεις μείνει στα 11, άντε στα 12!!!

Τί ωραίο, που είναι ν'απέχεις απο την πραγματικότητα εν γνώσει σου...! Τίποτε δε είναι ικανό να σε βλάψει, να σ'ενοχλήσει, να σε ανησυχήσει...Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...!

Απο την άλλη ακριβώς μεριά στεκότανε ένας άλλος Βασίλης, που μας έφυγε για πάντα σήμερα τα ξημερώματα, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ένας υπέροχος κύριος, ένας ευπατρίδης...

Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές, ευγενέστατος, καλοπροαίρετος, διαβασμένος.
Το 2006 είχαμε πάει στο σπίτι του με το τηλεοπτικό συνεργείο της "Σινεμανίας" για συνέντευξη. Πάνω στο γραφείο του είδα ανοιχτό το βιβλίο του Μάρκ Μαζάουερ "Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων". Το διάβαζε. Μιλήσαμε για τη Θεσσαλονίκη, τα παιδικά του χρόνια, το Κολλέγιο Ανατόλια, την επαφή με τους φίλους του, που δέν έχασε ποτέ, για τον ΑΡΗ, του οποίου μέχρι λίγο πιό παλιά δέν έχανε ούτε ένα μάτς...!

Πάντα διάλεγε έργα για τα μεγάλα κοινά και ήξερε γιατί. Πίστευε, οτι η τέχνη και κυρίως το θέατρο δέν έπρεπε να είναι ελιτίστικο. Παρ' ολ'αυτά σκεφτόταν και σχεδίαζε ν'ανεβάσει κάποια στιγμή τον "Ριχάρδο Γ"...Δεν πρόλαβε, δυστυχώς...Τον πρόλαβε η ζωή...Γεμάτος αγωνίες φαινόταν τον τελευταίο καιρό, που η κρίση είχε χτυπήσει τόσο σκληρά και το θέατρο, που τόσο αγάπησε...
Υπόκλιση...!

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Σήμερα συνάντησα την Μπέτυ Βαλάση. Ηρθε στο ραδιόφωνο και κάναμε εκπομπή μαζί και μιλήσαμε κυρίως για την παράσταση που ανεβάζουν απο χθές στο Ἁριστοτέλειο῾μαζί με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, σκηνοθετημένοι απο τον Πέτρο Ζούλια.
 Τίτλος του έργου: Ἣ θεία κι εγώ῝. Δεν το είδα ακόμη. Αλλά ένας φίλος, που το είδε κι εμπιστεύομαι το κριτήριο του το θεατρικό, μου είπε πως η ερμηνεία της είναι συγκλονιστική. Και μάλιστα σωπαίνοντας...! Πάτε και θα δείτε, τί εννοώ...!
Πολύ τη χάρηκα την κουβέντα που είχαμε με την κυρία Βαλάση. Ζωντανός άνθρωπος, ζεστός κι αληθινός. Η προηγούμενη φορά, που είχαμε συναντηθεί ήταν το 1995, όταν σκηνοθετούσε τον αγαπημένο της άντρα, τον Τίτο Βανδή στο θεατράκι της Βίλκα και τη θυμηθήκαμε και οι δύο αυτήν τη συνάντησή μας.
Μου είπε για την δύσκολη περιπέτεια, που πέρασε με την υγεία της, το βαρύτατο εγκεφλικό, που είχε υποστεί πρίν απο μερικά χρόνια και το οποίο τη χτύπησε κυρίως στην ομιλία...
Μου περιέγραψε τις ατέλειωτες μέρες σιωπής και την απελπισία της, που πολλές φορές την οδήγησαν σε ολέθριες σκέψεις, τις οποίες, όμως, τις απεμπόλισε αμέσως, κι αποφάσισε να το παλέψει το πρόβλημά της και να το νικήσει. Και τό πάλεψε και το νίκησε!
Ἓχω καναδύο μότο στη ζωή μου απο τότε, που ήμουν μικρή῝, είπε. Το ένα λέει, ῾Ποτέ δέν είναι αργά῾και το άλλο ῾Κι αυτό θα περάσει῾. Κανένα απο τα δύο ποτέ δέν με γέλασε. Και τα δύο δουλεύουν, πίστεψέ με!῾
Φυσικά και την πιστεύω. Και διαλέγω να πιστεύω ανθρώπους σαν την Μπέτυ Βαλάση, αγωνιστές, που έπαθαν κι έμαθαν, που έζησαν και κατάλαβαν τί θα πεί ζωή και συνεχίζουν νά ζούν και ν᾽απολαμβάνουν την κάθε μέρα.
Οπως έλεγε και η κυρά Λωξάνδρα, που τόσο αξέχαστα ενσάρκωσε πρίν απο 30 χρόνια και βάλε: ῾Και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκειά είναι!῾

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου,

Είμαι, όπως πάντα στο ραδιόφωνο. Διαβάζω σχετικά με τα πρωινά γεγονότα στα Γιάννενα και τους μαθητές, που φασκέλωσαν τους επισήμους και τον σημαιοφόρο, που τους αποκάλεσε..."μα..άκες". Ο σημαιοφόρος! Γιά φαντάσου! Ο σημαιοφόρος είναι παραδοσιακά ο καλύτερος μαθητής και στα δικά μου χρόνια, ήταν και ο πιό...nerd, ένας τύπος που μόνο διάβαζε και ξεχώριζε σαφώς απο τους υπόλοιπους και γι'αυτό  σχεδόν όλοι τον αντιπαθούσαν.
Δεν το γνωρίζω το παιδί, που ξεστόμισε αυτό που ξεστόμισε σήμερα, που σίγουρα όλοι θέλουμε να το πούμε, αλλά δέν τολμάμε οι περισσότεροι...
Κι έρχεται ένας δεκαοχτάχρονος απο τα Γιάννενα, μια πόλη όπου τα γράμματα και η μόρφωση έχουν ακόμη σπουδαιότητα και σημασία ο οποίος, κρατώντας την ελληνική σημαία κι εκπροσωπώντας το σχολείο του δέν δίστασε να πεί κατα πρόσωπο στους εκπροσώπους της εξουσίας, τί ακριβώς σκέφτεται κι αυτός και οι συνομίληκοί του για πάρτη τους...
Παίζοντας, ενδεχομένως, κορώνα-γράμματα και τη διαγωγή του...Ποιός ξέρει, τί συνέχεια θα έχει αυτή η ιστορία, που εξαγρίωσε τον δήμαρχο Ιωαννίνων και εξύψωσε τον μαθητή-σημαιοφόρο ως τον ηρωισμό. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια...
Είμαι, πάντως, πολύ σίγουρη, οτι πολλοί θα συμφωνούν...Κι ας μήν το πούν ποτέ με το στόμα...Το μαρτυρούν τα μάτια τους...

Tσικνοπέμπτη του 2012 και έξω στους δρόμους έχουν στηθεί ψησταριές, όπου ψήνονται αφειδώς σουβλάκια, παντσέτες και λουκάνικα, απο τα πιό νόστιμα αλλά και ανθυγιεινά κρεατικά και η κνίσσα τους υψώνεται προς τον ουρανό, μήπως και συγκινήσει τους σκληρούς θεούς, που προφανέστατα έχουν ξεχάσει την παλιά τους αγαπημένη, την Ελλάδα...
Ομάδες-ομάδες μασκαρεμένων νεαρών κατεβαίνουν προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης περνώντας μπροστά απο τα παράθυρα του ραδιοφώνου που εργάζομαι...Μόλις πέρασε μια ομάδα κεφάτων Νιγηριανών, που είναι όλοι ντυμένοι...Στρουμφάκια! Χαρά στο κέφι σας, ξενάκια μου...!
Τα καταστήματα που πουλάνε καρναβαλίστικα ρούχα και αξεσουάρ, είναι τα μόνα που έχουν δουλειά. Οχι μόνο δουλειά. Ουρές κάνει ο κόσμος και τα ταμεία έχουν πάρει φωτιά...! 25 ευρώ για μιά πλαστική περούκα , 35 ευρώ για μιά πανάθλια στολή ιππότη, φτιαγμένη απο φόδρα...Αυτό που λένε "ο ιπποτης της ελεεινής τραπέζης"...αυτό πρέπει να είναι...!
Και παντού μάσκες...Τις φοβάμαι τις μάσκες, πάντα τις φοβόμουνα...Πίστευα, οτι κάτω απ'τις μάσκες τα πρόσωπα είναι ακόμη πιό εφιαλτικά, οτι τέλος πάντων,οτι αυτοί που κρύβονται πίσω απο τις μάσκες, κάποιον λόγο έχουν και κρύβονται...Και επίσης, οτι οι άνθρωοι κρυμμένοι πίσω απο τις μάσκες, είναι ικανοί για τα πάντα...Για τα χειρότερα απο τα πάντα...!
Τί να πώ...Παιδικοί φόβοι, ενδεχομένως.Που μ'εκαναν όμως ν'αντιπαθώ τις Αποκριές. Και, φυσικά την Τσικνοπέμπτη...Μέρες σαν κι αυτήν αναλογίζομαι τα καλά και τα ωφέλιμα της χορτοφαγίας!
Αντε, και του χρόνου!

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Γειά σας παιδιά!
Σήμερα έχω βάρδια ειδήσεων στο ραδιόφωνο, και λόγω ειδικής επικαιρότητας προβλέπεται να βγάζουμε δελτία ειδήσεων μέχρι τις 2 το πρωί!
Εν τω μεταξύ, η τοξική επικαιρότητα έχει επηρρεάσει ακόμη και τη δική μου, νοσηρά αισιόδοξη φύση και ειλικρινά πολύ θα ήθελα ν΄ακούσω ένα ωραίο μπάμ και να γίνουν όλα γής μαδιάμ (όπως τραγουδούσε κάποτε η Αφροδίτη Μάνου) και να δώ όλ' αυτά τα πολύχρωμα, αηδή ανθρωπάκια, να μπαίνουν σε τροχιά, μακριά απο τις ταλαιπωρημένες ζωές μας...
Μέσα σ' ολα, μου τηλεφώνησε πριν απο λίγο η φίλη μου, ο Μπάτμαν και μου ανακοίνωσε το θάνατο αγαπημένης μαμάς ενός πολυαγαπημένου φίλου...
Καλό κουράγιο, καλέ μου φίλε. Τον ξέρω αυτόν τον πόνο και είναι αφόρητος...Και απαρηγόρητος...
Και είναι κι αυτό το άδικο, που ανεβαίνει στο λαιμό και σε πνίγει και το άδικο είναι, οτι φεύγουν απο τη ζωή καλοί άνθρωποι, που ζούν καλές και δημιουργικές ζωές κι έχουν ανθρώπους που τους αγαπούν και τους χρειάζονται και επιμένουν να παραμένουν αυτά τα ενοχλητικά και παρασιτικά πολύχρωμα ανθρωπάκια λές κι έχουν κάνει σύμβαση με τον ύψιστο να ζήσουν αιώνια σ΄αυτή τη γή και να μας ταλαιπωρούν κι εμάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Οι ίδιοι πάντα...
Παππού Θεέ, με όλο το σεβασμό, νομίζω οτι κάπου κάνεις λάθος...
Και πρόσεχε την καλή μαμά, που μόλις έφθασε κοντά σου. Ηταν πολύ καλή...

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Χθες, Κυριακή, επιτέλους κατάφερα να ξυπνήσω κάπως νωρίς για να πάω σε μία πρωινή παράσταση, που μήνες τώρα ήθελα να δώ. Μιλάω για το ¨Ενα παιδί μετράει τ᾽αστρα¨, που ανεβαίνει στην εφηβικη σκηνή του ΚΘΒΕ, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών και η μόνη παράσταση, που μπορεί να δεί κάποιος, που δέν είναι μαθητής για να πάει με το σχολείο του τις καθημερινές, είναι την Κυριακή στις 11το πρωί.
Η πλατεία της σκηνής ¨Σωκράτης Καραντινός¨ήταν γεμάτη απο πιτσιρίκια και τος γονείς τους, που τα συνόδευαν, οπότε επέλεξα να καθίσω στον πολύ βολικό εξώστη, όπου ήμουν σχεδόν μόνη μου. Δηλαδή, υπήρχε ακόμη ένας μόνος του, που καθόταν λίγο παραπέρα, κι όταν σήκωσε το κεφάλι του απο το πρόγραμμα, που διάβαζε, είδα πως ήταν ο Γιώργος Αρμένης.
Το έργο, σκηνοθετημένο απο τον Γιάννη Ρήγα και διασκευασμένο για το θέατρο απο το Λάκη Λαζόπουλο, ήταν ένα μικρό αριστούργημα...! Οι 2,5 ώρες, που κράτησε  μου φάνηκε οτι πέρασαν σάν μιά ανάσα, οι περιπέτειες του Μέλιου Καδρά, του παιδιού, που προσπαθεί να μάθει γράμματα με τεράστιες θυσίες, κόπους, προσβολές, αδικίες, τιμωρίες, κατατρεγμούς και βάσανα με κατάπιαν και με πήραν μαζί τους, ο κύριος Σκαμβουράς, η Αγράμπελη, ο Σίκαλος, ο μπαρμπα Ανέστης, η Σέβδω, ο Δακρυτζίκος, η Αγλαϊα, ο Μπίθρος απέκτησαν επιτέλους πρόσωπο και φωνή, γιατί ούτως η άλλως γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια τώρα...
Δώδεκα χρονών πρωτοδιάβασα το ¨Ενα παιδί μετράει τ ἀστρα¨, τότε που τα βιβλία του Λουντέμη ήταν εκ των ων ούκ άνευ της εφηβείας. Νομίζω, οτι μάλλον το είχα μάθει ολόκληρο απ᾽εξω τόσες φορές που το διάβασα και το ξαναδιάβασα...
Αφού, όταν ο Γιάννης Χαρίσης, ως καθηγητής Σκαμβουράς στο έργο, άρχισε να διαβάζει την έκθεση του Μέλιου, εκείνη την περίφημη, της οποίας η δημοτική γλώσσα, που χρησιμοποίησε το παιδί έγινε αφορμή να το αποβάλλουν ,οι σταυρωτήδες, απ´ολα τα σχολεία της Ελλάδας, απήγγελα κι εγώ μαζί του:
¨Πέρα απο τα βυσσινιά, ουρανομίλητα βουνά, ξεκινάει το ποτάμι του χωριού μας...¨
Οταν άναψαν τα φώτα, έκλαιγα ακόμη...
Αλλά νομίζω πώς είδα ένα δάκρυ και στα μάτια του Αρμένη...
Αν δέν το έχετε δεί ακόμη, μήν το χάσετε! 

Το τελευταίο βιβλίο, που διάβασα και απόλαυσα είναι η Ἁνάσα στο σβέρκο῾της Νόρας Προκοπίου Πυλόρωφ (εκδόσεις Ψυχογιός).
Η κυρία Πυλόρωφ έγραψε μιά ιστορία καλοστημένη, καλομελετημένη, καλογραμμένη με κεντρική ηρωίδα μιά γυναίκα, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο δύσκολο παρελθόν της και το ακόμη πιό δύσκολο παρόν της.
Η Λόη, που η συγγραφέας την πλάθει να είναι όμορφη σά νεράιδα, παντρεύεται το Μηνά, που είναι αρχαιολόγος και κάνει μιά σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη στην Κρήτη. Στο κάδρο μπαίνει και η μητέρα του, η Λιλίκα, απαιτητική μάνα και σαφώς κακή πεθερά, ο άντρας της  ο Αργύρης, ασήμαντος και καλόκαρδος.
Μετά, ταξιδεύουμε προς τα πίσω, στα ζοφερά παιδικά χρονια της Λόης σ᾽ενα χωριό της Δράμας με ένα τσούρμο ξυπόλητα αδελφάκια και μια μάνα, που τη δέρνει ο μέθυσος πατέρας, ο οποίος , όμως πρίν γίνει μέθυσος, είχε αναδειχθεί σε ήρωα του Ισπανικού εμφυλίου, όπου είχε πάει να πολεμήσει εθελοντής.
Η Λόη βλέποντας τα μαρτύρια, που περνάει η μάνα της, δίνει όρκο στον εαυτό της να μήν αφήσει την καρδιά της να ερωτευθεί ποτέ. Μόνο, που ο έρωτας συνήθως έρχεται ακάλεστος και στις πιό ακαταλληλες στιγμές, στις πιό απίθανες συνθήκες...
Είναι το δεύτερο βιβλίο της κυρίας Πυλόρωφ. Το πρώτο, το ῾Διαμαντένιο άλφα῾το διάβασα το καλοκαίρι του 2008 μέσα σε δύο μέρες (και νύχτες) και μόλις το τελείωσα το γύρισα ξνά στην πρώτη σελίδα για να το ξαναρχίσω απ᾽την αρχή. Σαν ένα γλυκό, που δέν θέλεις να τελειώσει με τίποτε!
Την ίδια αίσθηση είχα κι όταν διάβαζα την Ἁνάσα στο σβέρκο.῾ Οτι δέν ήθελα να τελειώσει. Ούτε να τ᾽αποχωριστώ πρίν το τελειώσω ολόκληρο, παρά τη νύστα και την κούραση (και είναι και μεγάλο, 400 σελίδες και βάλε!)
Οι αμερικανοί αποκαλούν τους συγγραφείς, που γράφουν τέτοιου είδους βιβλία, page turners, δηλαδή αυτοί που σε κάνουν να γυρνάς και την επόμενη σελίδα. Κι αυτό είναι θείο χάρισμα!

Οσο για τη συγγραφέα, είναι ένα υπέροχο πλάσμα, μια γυναίκα με πνεύμα, χιούμορ και πολύ αγάπη, υπέροχη συνομιλήτρια, που άφησε εποχή στο Γκαίτε σαν καθηγήτρια και, που, όπως μου είπε σε μία απο τις συνεντεύξεις μας, αφορμή για να ξεκινήσει να γράφει το πρώτο της διήγημα, ήταν...ο Ντα Βίντσι! Δηλαδή, όταν εξέταζε κάποιον υποψήφιο για ένα ανώτερο πτυχίο Γερμανικών, τον ρώτησε μεταξύ άλλων, ποιός είναι ο αγαπημένος του ζωγράφος κι εκείνος απάντησε, ο Ντα Βίντσι. Τότε της ήρθε κατευθείαν στο μυαλό ένα αγαπημένο πρόσωπο, μιά φίλη της γιαγιάς της, που όταν ήτανε μικρούλα την χόρευε στην αγκαλιά της και της έλεγε:῾Πορτραίτο του Ντα Βίντσι μου, εσύ!῾
Ετσι γεννήθηκε το διήγημα της θείας Αγγελής, που κατοικούσε σἐνα όμορφο, νεοκλασσικό σπίτι της Ανω Πόλης. Και μετά κι άλλο, κι άλλο. Και προέκυψε το πρώτο της βιβλίο,οι ῾Καθρέφτες θαμποί῾απο τις εκδόσεις ῾Μικρός Ιανός῾το 2004.

Πόσο χαίρομαι κάθε φορά, που ακούω τα νέα της κι ακόμη περισσότερο, όποτε τη βλέπω.
Οπως τη Τρίτη, που ήρθε στο ραδιόφωνο και κάναμε μιά εκπομπή μαζί και έσπασαν τα τηλέφωνα απο ακροατές που ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την ¨Ανάσα στο σβέρκο῾.
Ανάμεσα στα τηλεφωνήματα αυτά ήταν κι ένα της μαμάς μου. Η οποία...ἐκλαιγε με λυγμούς! Κι επειδή η δικιά μου η μαμά δέν κλαίει ποτέ, η τουλάχιστον εγώ δέν την έχω δεί να κλαίει ποτέ, ούτε καν στην κηδεία του πατέρα μου, που τον λάτρευε, κατάλαβα, οτι εδώ κάτι συμβαίνει.
Η Νόρα Πυλόρωφ δέν είναι μόνο page turner. Ξέρει επίσης να ξεκλειδώνει συναισθήματα.
Κι αυτό είναι θεϊκό δώρο. Η σφραγίδα της δωρεάς...!

4.2.2012 Ν.Γ.

Κατ᾽αρχήν να σας συστηθώ: Με λένε Ναυσικα Γκράτσιου και είμαι δημοσιογράφος. Επίσης είμαι και δικηγόρος. Αλλοστε , καμιά δουλειά δέν είναι ντροπή...! Και στις δύσκολες εποχές που περνάμε κάθε τέχνη που κατέχουμε, μπορεί να μας φανεί πολύτιμη.
Κατα το σοφό τσιτάτο:῾Μάθε τέχνη κι άστηνε κι άν πεινάσεις πιάστηνε῾, που μου έλεγε ο πατέρας μου, όταν μ᾽αγγάρευε να τον βοηθήσω στα γεωπονικά του πειράματα με τα θερμοκήπια η, όταν μου ανέθεταν, εκούσα άκουσα να ψήνω σουβλάκια και μπιφτέκια στα καλοκαιρινά πάρτυ της οικογένειας στη Χαλκιδική!
Η πιό μεγάλη μου αγάπη ήταν, είναι και θα είναι το ραδιόφωνο, το οποίο υπηρετώ εδώ και 25 χρόνια και βάλε! Κάθε μέρα επι 25 χρόνια και βάλε!
Η εκπομπή μου ονομαζόταν πάντα ῾Το νησί της Ναυσικάς῾. Κι ακόμη έτσι ονομάζεται...! Κάθε απόγευμα αποτις 5 μέχρι τις 7, απο Δευτέρα μέχρι Παρασκευή στον FM100.
Καλώς σας βρήκα!
Ναυσικά

Γειά σας, παιδιά!

Σας καλωσορίζω στο νέο μου blogg το οποίο απέκτησα χάρη στην καλή και πολύ δραστήρια φίλη μου, Ιριδα Σαλάνη, που άν δέν ήταν αυτή, ποτέ δέν θα στρωνόμουνα να το φτιάξω, γιατί είμαι και αναβλητικός τύπος...! Εύχομαι να περάσετε καλά και να τα λέμε συχνά και ουσιαστικά!
Φιλιά,
Ναυσικά!