Παρασκευή αργά το απόγευμα, Απρίλης, έχει ακόμη φώς, μιά διαδήλωση ακούγεται απο τη μεριά της Τσιμισκή, οι φωνές σιγά σιγά χάνονται, απομακρύνονται προς την πλατεία Αριστοτέλους, ξανά ησυχία... Μιά ανήσυχη ησυχία επικρατεί, σαν τις μέρες που περνάμε, αινιγματικές, εχθρικές, φορτωμένες, τοξικές...Και σα να μήν έφθαναν όλ᾽αυτά. έχει και πανσέληνο...!
Παρ´ολ´αυτά, είναι Παρασκευή, κι αυτό είναι πάντα καλό, οι απο κάτω μας ακούν το Moonriver, ακριβώς, όπως είχε ακουστεί στο ῾Πρωινό στο Τίφφανυς῾, εκείνη την εμβληματική ταινία, που άφησε εκτός απ´αυτό το τραγούδι και την εικόνα της Οντρεϊ Χέμπορν, κομψή κι αγέρωχη μέσα στο μικρό της μαύρο φόρεμα, τα διαμαντικά της και τη μακριά και λεπτή μαύρη πίπα να χαζεύει πίσω απο τα άψογα μαύρα γυαλιά της τη βιτρίνα του Τίφφανυ στη Νέα Υόρκη, γλυκύτατη και πανέμορφη Χόλι Γκολάιτλι, προϊόν θεϊκής έμπνευσης του Τρούμαν Καπότε...
Κάποτε, η μαμά μου και οι συνομήλικές της την είχαν ως το non plus ultra πρώτυπο ομορφιάς, όλες ήθελαν να της μοιάσουν και για να της μοιάσουν έκαναν τρελλές δίαιτες, σφίγγανε τις μέσες τους με φρικτούς κορσέδες, δέν πίνανε ούτε νερό και τσιμπούσανε τα ζυγωματικά τους μήπως και σηκωθούν λιγάκι να γίνουν σαν της Οντρεϊ...Αλλά, ο, τι δίαιτα και να κάνεις, σάν την Οντρεϊ, δέν γίνεσαι...Ας πούμε, η μαμά μου απο την ταινία ῾Διακοπές στη Ρώμη῾. που έπαιζε η Χέμπορν μαζί με τον θεό , Γκρέγκορι Πέκ, θυμάται πιό χαρακτηριστικά εκείνη τη σκηνή, όπου η καμαριέρα της πριγκίπισας στο έργο, Οντρεϊ, της φέρνει για βραδινό ένα ποτήρι γάλα και λίγα κρἀκερς αλλά εκείνη, επειδή ήταν πολύ στενοχωρημένη, αρνείται να φάει και να πιεί. Τόσο πολύ θαύμασε η μητέρα μου την δύναμη του χαρακτήρα της πριγκιπίσσης, που δέν ξαναήπιε γάλα ποτέ στη ζωή της και ούτε κι εμάς, τις κόρες της μας το πολυσυνήθιζε...! Πίναμε τσάι...!
Αλλη ηρωίδα της μαμάς μου και όλων των υπόλοιπων μαμάδων των συνομηλίκων μου, ήταν η Βίβιαν Λή στο Ὁσα παίρνει ο άνεμος῾. Φανταστείτε, οτι απ´αυτήν την συγκλονιστικη ταινία, που κρατάει πέντε έξη ώρες, η μαμά μου θυμόταν κυρίως τη μαύρη υπηρέτρια της οικογένειας Ο᾽Χάρα, να ταϊζει με το ζόρι στη Σκάρλετ, που ετοιμαζόταν να πάει σ᾽ενα πάρτι, μιά τηγανίτα, μόνο και μόνο για να μήν φάει τίποτε στο πάρτι και οι άλλοι, που θα τη δούν να τρώει την κακοχαρακτηρίσουνε...Ναί, γιατί τότε, υπήρχε η άποψη ότι οι σίκ κυρίες δέν έπρεπε ποτέ να τρώνε δημοσίως...
Φυσικά και μας εφάρμοζε το ίδιο...Και απο τότε μου είναι αδύνατον να φάω απο μπουφέ...Δέν έχω, όμως κανένα πρόβλημα να πιώ...Ευτυχώς δέν προέβλεπε τίποτε σχετικό η ταινία...
Σήμερα η μητέρα μου έχει άλλα πρότυπα...Την προηγούμενη φορά που την επισκέφθηκα, έτρεξε να μου φέρει ένα περιοδικό με τη φωτογραφία ενός ξανθού νεαρού, που δέν τον ήξερα.
῾Είναι ο Μπεχλούλ῾, μου εξηγησε η μαμά. ῾Δέν είναι ίδιος ο Μπράντ Πίτ῾, με ρώτησε εκστασιασμένη...!
Μετά μου εξήγησε, οτι ο τύπος είναι πρωταγωνιστής στο αγαπημένο της τούρκικο σήριαλ...
Και τότε, αυτομάτως νοστάλγησα τις ημέρες της Οντρεϊ και της Βίβιαν...Κι άς πεινούσα...!

Καλημέρα και καλό μήνα!

Ηδη απο την Παρασκευή, καλωσορίσαμε τα εννέα νεογέννητα κουτάβια της Ροζούλας μας, η οποία γεννούσε η καημενούλα απο τη 1 το μεσημέρι μέχρι σχεδόν τις 9 το βράδυ!
Για την ακρίβεια, ο πρώτος (αγόρι είναι...) ξεμύτισε το μεσημεράκι κι επειδή τις κουβαληθήκαμε και οι δύο πάνω απ το κεφάλι της να χαζέψουμε το μωρό, κόμπλαρε προφανώς, και για το επόμενο δίωρο δέν είχαμε άλλη γέννα.
Μόλις βγήκαμε επιτέλους απο το δωμάτιο μαιευτήριο, τσούπ!, γέννησε άλλα δύο μάνι μάνι!
Σε λιγάκι ήρθε στον κόσμο και το τέταρτο και πάλι στόπ!
Περίμενα, περίμενα, μετά έπρεπε να φύγω για το ραδιόφωνο, έφυγα, κι όταν γύρισα μετά απο τρείς ώρες, την βρήκα με έξη κουταβάκια, τα οποία θήλαζαν με μανία την κατάκοπη μάνα τους, που τα έκανε όλα μόνη της, με μιά αξιοθαύμαστη οργάνωση: Γεννούσε μωρά, τα καθάριζε μέχρι να γίνουν κάτασπρα,  τα θήλαζε, τα τακτοποιούσε και μετά γεννούσε το επόμενο...!
Τα τελευταία τρία, τα γέννησε απο τις 8 μέχρι της 9 το βράδυ. Μέχρι εκείνη την ώρα δέν έφαγε και δέν ήπιε τίποτε...Νερό δέχτηκε να πιεί ώρες μετά, όταν της το έφερα κοντά της, εκεί που ήταν τα μωρά...Δέχθηκε να είμαστε κοντά της, όχι μόνο εμείς, οι κολλητοί της συγκάτοικοι, αλλά και φίλοι μας, που ήρθαν να την επισκεφθούν για τα συγχαρίκια!
 Τί καλό κι ευγενικό σκυλί! Είναι η κολλητή μου απο τότε που την υιοθέτησα και ήταν η ίδια ενάμιση μηνός κουτάβι. Εχουμε περάσει μαζί πολλά και διάφορα, εύκολα και πολύ δύσκολα, και η Ρόζυ πάντα οριοθετεί για μένα το σπίτι, κι ο,τι σημαίνει αυτό...
Ο Φαίδων και η Κατερίνα, που ήρθαν να τη δούν, της χάρισαν ένα πολύχρωμο χαϊμαλἰ για καλή τύχη. Το φοράει πολύ περήφανη ενώ ξενυχτάει πάνω απ´τα μωρά της. Και με κοιτάει πού και πού για να της επιβεβαιώσω, οτι είναι κούκλα...! Πουλάκι μου καλό...!
Καλώς τα δεχτήκαμε, και καλό μας κουράγιο, Ροζαλία μου...!

Καλή άνοιξη, παιδιά!

Τί ωραία που είναι τώρα, που ζέστανε ο καιρός και οι μέρες μεγάλωσαν και η μανταρινίτσα μου στο μπαλκόνι γέμισε με μπουμπούκια μοσχοβολιστά (για πέμπτη χρονιά φέτος ανθίζει, δώρο της Μένης, γάρ...) κι όλα πρασίνισαν και φούντωσαν και είναι μιά ομορφιά! Και η Ρόζυ μας είναι στις μέρες της για να γεννήσει καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, δαλματάκια, που θα είναι κι αυτά Κριοί, σάν και μένα, μόνο που εύχομαι να είναι λιγότερο τσατίλες και φωνακλάδες απο μένα...
Τελικά, είχε δίκιο η Μαφάλντα: Η άνοιξη έχει τέλειους τρόπους διαφήμησης! Τα λουλούδια ανθίζουν, τα πουλάκια κελαηδούν, τα ψαράκια τίποτα...!
Και, όπως διάβασα σήμερα, ανακαλύφθηκε, οτι η σοκολάτα αδυνατίζει...! Σας παραπέμπω στη σχετική δημοσίευση, που έχω αναρτήσει με χαρά στον τοίχο μου. Και ο καλός μου φίλος, Πάνος (Τεζαψίδης), πολύ το χάρηκε κι εκείνος!
Και τότε θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο του 1986, όταν μαζί με τον Πάνο δουλεύαμε στην πισίνα της ΧΑΝΘ, εγω σαν δασκάλα κολύμβησης κι ο Πάνος, σα ναυαγοσώστης, φοιτητάκια και οι δύο και αθληταράδες, που τότε ΔΕΝ τρώγαμε σοκολάτες, ούτε κανένα άλλο γλυκό.
Κλείναμε την πισίνα στις 11 το βράδυ, αλλά εκείνο το βράδυ εγώ θα έφευγα νωρίτερα, γιατί είχα ραντεβού...Ντύθηκα, χτενίστηκα, στολίστηκα και πέρασα απο την πισίνα για καληνύχτα. Προφανώς ήταν του αγίου Νικολάου, γιατί  ένας Νίκος απο την ομάδα μπάσκετ της ΧΑΝ, μας έφερε μιά τεράστια κουτάρα γεμάτη πάστες. Να μας κεράσει ο άνθρωπος...
Πού να ήξερε, που θα κατέληγαν οι πάστες του... Σε χρόνο dt, λές και είμασταν συντονισμένοι, είχαμε αρπάξει απο μιά πάστα ο καθένας, ο Πάνος κι εγώ δηλαδή και κυνηγιόμασταν γύρω γύρω απ την πισίνα, πετώντας λιπαρές πάστες με αηδιαστικές σαντιγές και πλαστικά κερασάκια ο ένας στον άλλο...!
 Περιττό να σας πώ, οτι οι περισσότερες πάστες κατέληξαν μέσα στην πισίνα, η οποία ήθελε άμεσο καθάρισμα... Αλλά είχαμε γίνει κι εμείς...Χάλια μαύρα! Φυσικά και δέν πήγα στο ραντεβού μου...Πώς να πάω με δυό δάχτυλα λίπους πάνω στα μάγουλα μου, στα μαλλιά μου, στα ρούχα μου...
Αλλά, είχαμε πεθάνει στα γέλια...Και κάθε φορά, που βρισκόμαστε με τον Πάνο, το θυμόμαστε και γελάμε, όπως τότε...
Καμιά εικοσαριά ζωές πίσω...

Καλησπέρα παιδιά!
Μετά απο αρκετούτσικες ημέρες φορτωμένες με δουλειές, τρεχάλες,...μηλόπιτες (τέλεια εποχή για μήλα), φεστιβάλ ντοκυμαντέρ(εξαιρετικό, το καταευχαριστήθηκα, μπράβο σε όλους που έβαλαν το χεράκι τους για να γίνει), επιτέλους έχω πέντε μέρες άδεια! Και φυσικά, δέν ξέρω τί να πρωτοκάνω!
Ξεκίνησα με την ανάγνωση ενός βιβλίου, που λέγεται ῾Στάχυα στο χρόνο῾το έγραψε η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου (εκδόσεις Διόπτρα), και θα το παρουσιάσουμε στις 3 Απριλίου στον Ιανό της Αριστοτέλους. Παρά τον όγκο του (520 σελίδες), το βιβλίο διαβάζεται πολύ ευχάριστα και εν ανάγκη, ξενυχτάς κιόλας για να το τελειώσεις, γιατί είναι αδύνατον να το αφήσεις απο τα χέρια σου! Η κυρία Παπαναστασοπούλου, παρά το γεγονός, οτι αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο, αποδεικνύεται μία αδιαμφισβήτητη page turner και μπράβο της. Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σχεδόν στη Λάρισα και στον πέριξ θεσσαλικό κάμπο κι ακολουθεί την ιστορία δύο δίδυμων αδελφών, που αποχωρίστηκαν το 1770 κατα τη διάρκεια των αιματηρών διωγμών των Τούρκων στη Λάρισα και τη συνέχεια της πορείας των απογόνων τους μέχρι τις μέρες μας.
Η άλλη μεγάλη μου χαρά των ημερών είναι οι ολοκαίνουργιες εγκαταστάσεις του Δημοτικού ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης και η μετακόμιση, που επιτέλους θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, οριστικά και αμετάκλητα. Μετά απο 25 χρόνια λειτουργίας στην Αγγελάκη 16, ο fm100 και ο 100,6 μετακομίζουν στο ρετιρέ του κτιρίου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, δίπλα στη Δημοτική τηλεόραση , τα καινούργια στούντιο είναι υπέροχα και με τέλεια θέα και ευχόμαστε όλοι να είναι και καλορρίζικα! Και δέν έχω καμία αμφιβολία, οτι θα είναι...!
Η τρίτη ακόμη μεγαλύτερη χαρά και ίσως η πιό αγαπημένη ασχολία των ημερών, είναι οτι στήνουμε μαζί με τον Περικλή τη φωλιά, όπου σε λίγες μέρες αναμένεται να γεννήσει η Ρόζυ μας, η λατρεμένη μας Δαλματίνα, που μέχρι το τέλος του μήνα πρόκειται να γίνει μαμά για δεύτερη φορά! Οσο περνούν οι μέρες τόσο βαραίνει η καημενούλα κι έχει γίνει σαν κινούμενο βαρελάκι, πολύ τρυφερή και πολύ πιό φοβιτσιάρα απ᾽ο,τι συνήθιζε...!
Πάντως, αν κάποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για κουτάβια Δαλματίας, εδώ είμαστε!
Την επόμενη φορά εύχομαι να βάλω και φωτο απο τα νεογέννητα...!
Φιλιά!!!

Καλημέρα! Πάλι για ένα βιβλίο θέλω να σας πώ, ένα βιβλίο που είχα πρωτοδεί πριν απο λίγα χρόνια στη βιτρίνα του Ιανού και είναι απ᾽αυτά που τα κατατάσσω στην κατηγορία ῾ἁχ, τι ωραίο βιβλίο, πόσο θα το ήθελα, αλλά ας το γι᾽αργότερα, όταν θα έχω κάποια έξτρα λεφτά στην τσέπη.῾ Συνήθως αυτά τα έξτρα λεφτά δέν έρχονται ποτέ η διατίθενται σε άλλες ανάγκες, οπότε το βιβλίο δέν αγοράζεται , αλλά μένει πάντα στη γωνιά της ψυχής με τα απωθημένα...!
Πρόκειται για ένα ωραίο άλμπουμ αφιερωμένο στον Αντώνη Μπενάκη, γιό του Εμμανουήλ Μπενάκη και αδελφό της Πηνελόπης Δέλτα, τον πασίγνωστο κι αγαπημένο όλων μας, ῾Τρελλαντώνη῾, τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων απο το 1931 που πρωτοκυκλοφόρησε το ομώνυμο μυθιστόρημα της Δέλτα και συνεχίζει να είναι απο τα πιό αγαπημένα παιδικά βιβλία.
Αυτός ο Τρελλαντώνης, λοιπόν, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, μεγάλος ευπατρίδης και ευεργέτης της Ελλάδας, εθελοντής και στον πόλεμο του 1897 και μετά στους Βαλκανικούς πολέμους, δημιουργός του προσκοπισμού στην Ελλάδα και ιδρυτής του Ναυτικού ομίλου της Αθήνας, μέγας συλλέκτης και πρωτεργάτης του μουσείου Μπενάκη, που προέκυψε κυρίως απο δωρεές δικές του και της οικογένειάς του.
Αλλοστε εκείνο το πανέμορφο νεικλασικό κτίριο της οδού Κουμπάρη, που στεγάζεται το μουσείο Μπενάκη, ήταν το σπίτι των Μπενάκηδων κι όταν πέθανε ο Εμμανουήλ Μπενάκης, ο Αντώνης και τ᾽αδέλφια του το δώρισαν στο Ελληνικό κράτος για να γίνει μουσείο.
Μία απο τις δύο πανύψηλες αροκάριες, που φυτρώνουν στον κήπο του μουσείου, μάλιστα, είχε φυτευθεί το 1922 στη μνήμη του Αλέξανδρου Μπενάκη, που πέθανε τόσο πρόωρα, βυθίζοντας στο πένθος τους δικούς του και κυρίως τη μητέρα του , τη Βιργινία Μπενάκη, η οποία βυθίστηκε στη λύπη της μέχρι το θάνατό της το 1926. Ενα χρόνο μετά την ακολούθησε και ο σύζυγός της, Εμμανουήλ Μπενάκης, ο αλύγιστος Ελληνας, ένας απο τους διαμορφωτές της νεώτερης Ελλάδας.
Ο Αντώνης σ᾽ολες αυτές τις σπάνιες φωτογραφίες, που περιλαμβάνει το άλμπουμ, απο μικρούλης μέχρι τα 80 του, που πέθανε, έχει ακριβώς την ίδια φυσιογνωμία, το ίδιο χαμόγελο, την ίδια σκανδαλιάρικη έκφραση. Σαν τον Τρελλαντώνη μας...
Ευτυχώς, το βιβλίο αυτό που σας περιγράφω το αποκτήσαμε πρόσφατα, δώρο κάποιου καλού φίλου, που είχε την πιό καλή και εύστοχη έμπνευση!
Πολύ τον ευχαριστώ! 

Ξαναδιαβάζω ένα απο τα βιβλία που αγαπώ πολύ. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και ανατρέχω σ᾽αυτό όποτε έχω ανάγκη απο κάτι σίγουρο και σταθερό κι αυτό ποτέ δέν με διαψεύδει...
Πρόκειται για την Ἳστορία των Ελλήνων῾του Ιντρο Μοντανιέλι (εκδόσεις Θεμέλιο Τρία φύλλα). Ο Μοντανιέλλι ήταν ένας διαπρεπής, Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποός έζησε μιά μυθιστορηματική ζωή, γλύτωσε απο το θάνατο και τη φυλακή επι Μουσολίνι, αργότερα έγινε ανταποκριτής της Corriere de la sera στην Ελλάδα κι έτσι λάτρεψε τους Ελληνες. Το 1959 έγραψε την Ἱστορία των Ελλήνων῾το οποίο μεταφράστηκε στα Ελληνθκά και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πρίν δύο τρία χρόνια.
Κι επειδή μιλάμε για την ιστορία των Ελλήνων κι όχι της Ελλάδας, ο Μοντανιέλλι ξεκινάει απο το Μίνωα, τους Αχαιούς, τον Ομηρο, τους Ηρακλείδες κάνει μια παρένθεση για να μας γνωρίσει τον Ερρίκο Σλήμαν, πιάνει μετά τους Δωριείς, τον Ησίοδο, το δωδεκάθεο, τη δομή της πόλης και της οικογένειας στα κλασικά χρόνια.
Παρουσιάζει τον Πυθαγόρα, τον Θαλή, τον Ηράκλειτο, τη Σαπφώ τόσο ανάγλυφα και φιλικά, που τους κάνει τόσο προσιτούς και κατανοητούς...
Κάθε λεπτομέρεια των γλυπτών της Ακρόπολης εδώ αποκτούν άλλη, δική τους σημασία και διάσταση, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Αλκιβιάδης, ο Διογένης τριγυρνούν ακόμη στην αρχαία Αθήνα, συχνάζουν στην αγορά και στην εκκλησία του Δήμου, καταδικάζουν και καταδικάζονται μέσα σε πεντακόσιες σχεδόν σελίδες, που καθόλου δέν θα σας θυμίσουν το βιβλίο της ιστορίας του σχολείου, αφού έχει μια γλώσσα ζωντανή, γάργαρη, σπαρταριστή.
Το βιβλίο τελειώνει με την κατάκτηση της Ελλάδας απο τους Ρωμαίους αλλά στην πραγματικότητα δέν τελειώνει ποτέ, γιατί μόλις φθάνω στην τελευταία του σελίδα, το ξαναγυρνώ πάλι απο την αρχή...!

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου

Σήμερα έχει γεννέθλια ο Βασίλης, παλιός φίλος, ο οποίος, γεννημένος σε δίσεκτη χρονιά αυτήν τη μυστήρια ημερομηνία, αποφάσισε πως θα μεγαλώνει ΜΟΝΟ όταν γιορτάζει γεννέθλια, δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια!
Χρόνια πολλά, Βασίλη! Αν κρίνω απο την κουβέντα, που είχαμε, όταν σου τηλεφώνησα για τα χρόνια πολλά, μάλλον τα έχεις καταφέρει και έχεις μείνει στα 11, άντε στα 12!!!

Τί ωραίο, που είναι ν'απέχεις απο την πραγματικότητα εν γνώσει σου...! Τίποτε δε είναι ικανό να σε βλάψει, να σ'ενοχλήσει, να σε ανησυχήσει...Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...!

Απο την άλλη ακριβώς μεριά στεκότανε ένας άλλος Βασίλης, που μας έφυγε για πάντα σήμερα τα ξημερώματα, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ένας υπέροχος κύριος, ένας ευπατρίδης...

Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές, ευγενέστατος, καλοπροαίρετος, διαβασμένος.
Το 2006 είχαμε πάει στο σπίτι του με το τηλεοπτικό συνεργείο της "Σινεμανίας" για συνέντευξη. Πάνω στο γραφείο του είδα ανοιχτό το βιβλίο του Μάρκ Μαζάουερ "Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων". Το διάβαζε. Μιλήσαμε για τη Θεσσαλονίκη, τα παιδικά του χρόνια, το Κολλέγιο Ανατόλια, την επαφή με τους φίλους του, που δέν έχασε ποτέ, για τον ΑΡΗ, του οποίου μέχρι λίγο πιό παλιά δέν έχανε ούτε ένα μάτς...!

Πάντα διάλεγε έργα για τα μεγάλα κοινά και ήξερε γιατί. Πίστευε, οτι η τέχνη και κυρίως το θέατρο δέν έπρεπε να είναι ελιτίστικο. Παρ' ολ'αυτά σκεφτόταν και σχεδίαζε ν'ανεβάσει κάποια στιγμή τον "Ριχάρδο Γ"...Δεν πρόλαβε, δυστυχώς...Τον πρόλαβε η ζωή...Γεμάτος αγωνίες φαινόταν τον τελευταίο καιρό, που η κρίση είχε χτυπήσει τόσο σκληρά και το θέατρο, που τόσο αγάπησε...
Υπόκλιση...!