Ξαναδιαβάζω ένα απο τα βιβλία που αγαπώ πολύ. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και ανατρέχω σ᾽αυτό όποτε έχω ανάγκη απο κάτι σίγουρο και σταθερό κι αυτό ποτέ δέν με διαψεύδει...
Πρόκειται για την Ἳστορία των Ελλήνων῾του Ιντρο Μοντανιέλι (εκδόσεις Θεμέλιο Τρία φύλλα). Ο Μοντανιέλλι ήταν ένας διαπρεπής, Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποός έζησε μιά μυθιστορηματική ζωή, γλύτωσε απο το θάνατο και τη φυλακή επι Μουσολίνι, αργότερα έγινε ανταποκριτής της Corriere de la sera στην Ελλάδα κι έτσι λάτρεψε τους Ελληνες. Το 1959 έγραψε την Ἱστορία των Ελλήνων῾το οποίο μεταφράστηκε στα Ελληνθκά και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πρίν δύο τρία χρόνια.
Κι επειδή μιλάμε για την ιστορία των Ελλήνων κι όχι της Ελλάδας, ο Μοντανιέλλι ξεκινάει απο το Μίνωα, τους Αχαιούς, τον Ομηρο, τους Ηρακλείδες κάνει μια παρένθεση για να μας γνωρίσει τον Ερρίκο Σλήμαν, πιάνει μετά τους Δωριείς, τον Ησίοδο, το δωδεκάθεο, τη δομή της πόλης και της οικογένειας στα κλασικά χρόνια.
Παρουσιάζει τον Πυθαγόρα, τον Θαλή, τον Ηράκλειτο, τη Σαπφώ τόσο ανάγλυφα και φιλικά, που τους κάνει τόσο προσιτούς και κατανοητούς...
Κάθε λεπτομέρεια των γλυπτών της Ακρόπολης εδώ αποκτούν άλλη, δική τους σημασία και διάσταση, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Αλκιβιάδης, ο Διογένης τριγυρνούν ακόμη στην αρχαία Αθήνα, συχνάζουν στην αγορά και στην εκκλησία του Δήμου, καταδικάζουν και καταδικάζονται μέσα σε πεντακόσιες σχεδόν σελίδες, που καθόλου δέν θα σας θυμίσουν το βιβλίο της ιστορίας του σχολείου, αφού έχει μια γλώσσα ζωντανή, γάργαρη, σπαρταριστή.
Το βιβλίο τελειώνει με την κατάκτηση της Ελλάδας απο τους Ρωμαίους αλλά στην πραγματικότητα δέν τελειώνει ποτέ, γιατί μόλις φθάνω στην τελευταία του σελίδα, το ξαναγυρνώ πάλι απο την αρχή...!