Καλή άνοιξη, παιδιά!

Τί ωραία που είναι τώρα, που ζέστανε ο καιρός και οι μέρες μεγάλωσαν και η μανταρινίτσα μου στο μπαλκόνι γέμισε με μπουμπούκια μοσχοβολιστά (για πέμπτη χρονιά φέτος ανθίζει, δώρο της Μένης, γάρ...) κι όλα πρασίνισαν και φούντωσαν και είναι μιά ομορφιά! Και η Ρόζυ μας είναι στις μέρες της για να γεννήσει καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, δαλματάκια, που θα είναι κι αυτά Κριοί, σάν και μένα, μόνο που εύχομαι να είναι λιγότερο τσατίλες και φωνακλάδες απο μένα...
Τελικά, είχε δίκιο η Μαφάλντα: Η άνοιξη έχει τέλειους τρόπους διαφήμησης! Τα λουλούδια ανθίζουν, τα πουλάκια κελαηδούν, τα ψαράκια τίποτα...!
Και, όπως διάβασα σήμερα, ανακαλύφθηκε, οτι η σοκολάτα αδυνατίζει...! Σας παραπέμπω στη σχετική δημοσίευση, που έχω αναρτήσει με χαρά στον τοίχο μου. Και ο καλός μου φίλος, Πάνος (Τεζαψίδης), πολύ το χάρηκε κι εκείνος!
Και τότε θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο του 1986, όταν μαζί με τον Πάνο δουλεύαμε στην πισίνα της ΧΑΝΘ, εγω σαν δασκάλα κολύμβησης κι ο Πάνος, σα ναυαγοσώστης, φοιτητάκια και οι δύο και αθληταράδες, που τότε ΔΕΝ τρώγαμε σοκολάτες, ούτε κανένα άλλο γλυκό.
Κλείναμε την πισίνα στις 11 το βράδυ, αλλά εκείνο το βράδυ εγώ θα έφευγα νωρίτερα, γιατί είχα ραντεβού...Ντύθηκα, χτενίστηκα, στολίστηκα και πέρασα απο την πισίνα για καληνύχτα. Προφανώς ήταν του αγίου Νικολάου, γιατί  ένας Νίκος απο την ομάδα μπάσκετ της ΧΑΝ, μας έφερε μιά τεράστια κουτάρα γεμάτη πάστες. Να μας κεράσει ο άνθρωπος...
Πού να ήξερε, που θα κατέληγαν οι πάστες του... Σε χρόνο dt, λές και είμασταν συντονισμένοι, είχαμε αρπάξει απο μιά πάστα ο καθένας, ο Πάνος κι εγώ δηλαδή και κυνηγιόμασταν γύρω γύρω απ την πισίνα, πετώντας λιπαρές πάστες με αηδιαστικές σαντιγές και πλαστικά κερασάκια ο ένας στον άλλο...!
 Περιττό να σας πώ, οτι οι περισσότερες πάστες κατέληξαν μέσα στην πισίνα, η οποία ήθελε άμεσο καθάρισμα... Αλλά είχαμε γίνει κι εμείς...Χάλια μαύρα! Φυσικά και δέν πήγα στο ραντεβού μου...Πώς να πάω με δυό δάχτυλα λίπους πάνω στα μάγουλα μου, στα μαλλιά μου, στα ρούχα μου...
Αλλά, είχαμε πεθάνει στα γέλια...Και κάθε φορά, που βρισκόμαστε με τον Πάνο, το θυμόμαστε και γελάμε, όπως τότε...
Καμιά εικοσαριά ζωές πίσω...