Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Σήμερα συνάντησα την Μπέτυ Βαλάση. Ηρθε στο ραδιόφωνο και κάναμε εκπομπή μαζί και μιλήσαμε κυρίως για την παράσταση που ανεβάζουν απο χθές στο Ἁριστοτέλειο῾μαζί με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, σκηνοθετημένοι απο τον Πέτρο Ζούλια.
 Τίτλος του έργου: Ἣ θεία κι εγώ῝. Δεν το είδα ακόμη. Αλλά ένας φίλος, που το είδε κι εμπιστεύομαι το κριτήριο του το θεατρικό, μου είπε πως η ερμηνεία της είναι συγκλονιστική. Και μάλιστα σωπαίνοντας...! Πάτε και θα δείτε, τί εννοώ...!
Πολύ τη χάρηκα την κουβέντα που είχαμε με την κυρία Βαλάση. Ζωντανός άνθρωπος, ζεστός κι αληθινός. Η προηγούμενη φορά, που είχαμε συναντηθεί ήταν το 1995, όταν σκηνοθετούσε τον αγαπημένο της άντρα, τον Τίτο Βανδή στο θεατράκι της Βίλκα και τη θυμηθήκαμε και οι δύο αυτήν τη συνάντησή μας.
Μου είπε για την δύσκολη περιπέτεια, που πέρασε με την υγεία της, το βαρύτατο εγκεφλικό, που είχε υποστεί πρίν απο μερικά χρόνια και το οποίο τη χτύπησε κυρίως στην ομιλία...
Μου περιέγραψε τις ατέλειωτες μέρες σιωπής και την απελπισία της, που πολλές φορές την οδήγησαν σε ολέθριες σκέψεις, τις οποίες, όμως, τις απεμπόλισε αμέσως, κι αποφάσισε να το παλέψει το πρόβλημά της και να το νικήσει. Και τό πάλεψε και το νίκησε!
Ἓχω καναδύο μότο στη ζωή μου απο τότε, που ήμουν μικρή῝, είπε. Το ένα λέει, ῾Ποτέ δέν είναι αργά῾και το άλλο ῾Κι αυτό θα περάσει῾. Κανένα απο τα δύο ποτέ δέν με γέλασε. Και τα δύο δουλεύουν, πίστεψέ με!῾
Φυσικά και την πιστεύω. Και διαλέγω να πιστεύω ανθρώπους σαν την Μπέτυ Βαλάση, αγωνιστές, που έπαθαν κι έμαθαν, που έζησαν και κατάλαβαν τί θα πεί ζωή και συνεχίζουν νά ζούν και ν᾽απολαμβάνουν την κάθε μέρα.
Οπως έλεγε και η κυρά Λωξάνδρα, που τόσο αξέχαστα ενσάρκωσε πρίν απο 30 χρόνια και βάλε: ῾Και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκειά είναι!῾

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου