Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012
Χθες, Κυριακή, επιτέλους κατάφερα να ξυπνήσω κάπως νωρίς για να πάω σε μία πρωινή παράσταση, που μήνες τώρα ήθελα να δώ. Μιλάω για το ¨Ενα παιδί μετράει τ᾽αστρα¨, που ανεβαίνει στην εφηβικη σκηνή του ΚΘΒΕ, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών και η μόνη παράσταση, που μπορεί να δεί κάποιος, που δέν είναι μαθητής για να πάει με το σχολείο του τις καθημερινές, είναι την Κυριακή στις 11το πρωί.
Η πλατεία της σκηνής ¨Σωκράτης Καραντινός¨ήταν γεμάτη απο πιτσιρίκια και τος γονείς τους, που τα συνόδευαν, οπότε επέλεξα να καθίσω στον πολύ βολικό εξώστη, όπου ήμουν σχεδόν μόνη μου. Δηλαδή, υπήρχε ακόμη ένας μόνος του, που καθόταν λίγο παραπέρα, κι όταν σήκωσε το κεφάλι του απο το πρόγραμμα, που διάβαζε, είδα πως ήταν ο Γιώργος Αρμένης.
Το έργο, σκηνοθετημένο απο τον Γιάννη Ρήγα και διασκευασμένο για το θέατρο απο το Λάκη Λαζόπουλο, ήταν ένα μικρό αριστούργημα...! Οι 2,5 ώρες, που κράτησε μου φάνηκε οτι πέρασαν σάν μιά ανάσα, οι περιπέτειες του Μέλιου Καδρά, του παιδιού, που προσπαθεί να μάθει γράμματα με τεράστιες θυσίες, κόπους, προσβολές, αδικίες, τιμωρίες, κατατρεγμούς και βάσανα με κατάπιαν και με πήραν μαζί τους, ο κύριος Σκαμβουράς, η Αγράμπελη, ο Σίκαλος, ο μπαρμπα Ανέστης, η Σέβδω, ο Δακρυτζίκος, η Αγλαϊα, ο Μπίθρος απέκτησαν επιτέλους πρόσωπο και φωνή, γιατί ούτως η άλλως γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια τώρα...
Δώδεκα χρονών πρωτοδιάβασα το ¨Ενα παιδί μετράει τ ἀστρα¨, τότε που τα βιβλία του Λουντέμη ήταν εκ των ων ούκ άνευ της εφηβείας. Νομίζω, οτι μάλλον το είχα μάθει ολόκληρο απ᾽εξω τόσες φορές που το διάβασα και το ξαναδιάβασα...
Αφού, όταν ο Γιάννης Χαρίσης, ως καθηγητής Σκαμβουράς στο έργο, άρχισε να διαβάζει την έκθεση του Μέλιου, εκείνη την περίφημη, της οποίας η δημοτική γλώσσα, που χρησιμοποίησε το παιδί έγινε αφορμή να το αποβάλλουν ,οι σταυρωτήδες, απ´ολα τα σχολεία της Ελλάδας, απήγγελα κι εγώ μαζί του:
¨Πέρα απο τα βυσσινιά, ουρανομίλητα βουνά, ξεκινάει το ποτάμι του χωριού μας...¨
Οταν άναψαν τα φώτα, έκλαιγα ακόμη...
Αλλά νομίζω πώς είδα ένα δάκρυ και στα μάτια του Αρμένη...
Αν δέν το έχετε δεί ακόμη, μήν το χάσετε!
Χθες, Κυριακή, επιτέλους κατάφερα να ξυπνήσω κάπως νωρίς για να πάω σε μία πρωινή παράσταση, που μήνες τώρα ήθελα να δώ. Μιλάω για το ¨Ενα παιδί μετράει τ᾽αστρα¨, που ανεβαίνει στην εφηβικη σκηνή του ΚΘΒΕ, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών και η μόνη παράσταση, που μπορεί να δεί κάποιος, που δέν είναι μαθητής για να πάει με το σχολείο του τις καθημερινές, είναι την Κυριακή στις 11το πρωί.
Η πλατεία της σκηνής ¨Σωκράτης Καραντινός¨ήταν γεμάτη απο πιτσιρίκια και τος γονείς τους, που τα συνόδευαν, οπότε επέλεξα να καθίσω στον πολύ βολικό εξώστη, όπου ήμουν σχεδόν μόνη μου. Δηλαδή, υπήρχε ακόμη ένας μόνος του, που καθόταν λίγο παραπέρα, κι όταν σήκωσε το κεφάλι του απο το πρόγραμμα, που διάβαζε, είδα πως ήταν ο Γιώργος Αρμένης.
Το έργο, σκηνοθετημένο απο τον Γιάννη Ρήγα και διασκευασμένο για το θέατρο απο το Λάκη Λαζόπουλο, ήταν ένα μικρό αριστούργημα...! Οι 2,5 ώρες, που κράτησε μου φάνηκε οτι πέρασαν σάν μιά ανάσα, οι περιπέτειες του Μέλιου Καδρά, του παιδιού, που προσπαθεί να μάθει γράμματα με τεράστιες θυσίες, κόπους, προσβολές, αδικίες, τιμωρίες, κατατρεγμούς και βάσανα με κατάπιαν και με πήραν μαζί τους, ο κύριος Σκαμβουράς, η Αγράμπελη, ο Σίκαλος, ο μπαρμπα Ανέστης, η Σέβδω, ο Δακρυτζίκος, η Αγλαϊα, ο Μπίθρος απέκτησαν επιτέλους πρόσωπο και φωνή, γιατί ούτως η άλλως γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια τώρα...
Δώδεκα χρονών πρωτοδιάβασα το ¨Ενα παιδί μετράει τ ἀστρα¨, τότε που τα βιβλία του Λουντέμη ήταν εκ των ων ούκ άνευ της εφηβείας. Νομίζω, οτι μάλλον το είχα μάθει ολόκληρο απ᾽εξω τόσες φορές που το διάβασα και το ξαναδιάβασα...
Αφού, όταν ο Γιάννης Χαρίσης, ως καθηγητής Σκαμβουράς στο έργο, άρχισε να διαβάζει την έκθεση του Μέλιου, εκείνη την περίφημη, της οποίας η δημοτική γλώσσα, που χρησιμοποίησε το παιδί έγινε αφορμή να το αποβάλλουν ,οι σταυρωτήδες, απ´ολα τα σχολεία της Ελλάδας, απήγγελα κι εγώ μαζί του:
¨Πέρα απο τα βυσσινιά, ουρανομίλητα βουνά, ξεκινάει το ποτάμι του χωριού μας...¨
Οταν άναψαν τα φώτα, έκλαιγα ακόμη...
Αλλά νομίζω πώς είδα ένα δάκρυ και στα μάτια του Αρμένη...
Αν δέν το έχετε δεί ακόμη, μήν το χάσετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου